Internationals WVV

Klaas Nuninga

Klaas kwam in de jaren 50 als A-junior in het eerste elftal en ging al heel snel naar Be Quick. Iedereen kon zien hoe goed die was. Na een jaar Be Quick, ging Klaas al naar GVAV waarna de overstap naar Ajax snel volgde. Als GVAV’er werd Nuninga ook international. Bij zijn debuut scoorde hij direct zijn eerste goal voor Oranje. Het was het openingsdoelpunt op 11 september 1963 tegen Luxemburg (einduitslag 1-1).

Jan Mulder

Jan begon op zijn 6e bij WVV en toen die bijna 20 werd, ging die naar Anderlecht. Het toenmalige elftal van WVV viel daarvoor al uit elkaar, maar Jan is nog een jaar gebleven. Zijn ouders wilden dat, hij moest zijn diploma halen. Jan was de doelpuntenmaker van het elftal. In het kampioensjaar ‘63/’64 maakte hij 37 van de 61 WVV-doelpunten en werd daarmee topscorer van Nederland. Toen werd er al flink aan Jan getrokken, pas een jaar later werd dus de overstap naar Anderlecht beklonken. Jan speelde zijn eerste interland in 1967 in Leipzig tegen Oost-Duitsland en scoorde direct de 0-1.

Voorafgaand aan zijn debuut werd niet het Wilhelmus gespeeld, maar een verkeerd lied. Jan, strak in het gelid, liet zich niet van de wijs brengen. Totdat ervaren kracht Henk Groot fluisterde: “Psst, Jan, psst Jan, verkeerde deuntje”. De spanning was eraf en na 10 minuten schoot Jan meteen raak.

"Psst Jan, verkeerde deuntje!"

Arie Haan

Arie Haan is tot zijn 18e lid geweest van WVV. In 1967 maakte Arie de overstap naar Ajax. 5 jaar later volgde zijn debuut bij Oranje. Bij zijn eerste interland in 1972, viel hij in de rust in voor Willem van Hanegem. Gek genoeg in zijn laatste interland, op 17 juni 1980, gebeurde precies hetzelfde. Op de EK eindronde van dat jaar viel Arie na rust in voor Nanninga in de wedstrijd tegen Tsjechoslowakije.

Haan beleefde bij het Nederlands Elftal fantastische momenten en weet nog goed wat hem overkwam in de voorbereiding op een EK-kwalificatie wedstrijd in en tegen  Finland:

“Het Nederlands Elftal onder Georg Knobel speelt op 25 september 1974 een kwalificatiewedstrijd voor het EK van ’76 in Helsinki, Finland. De wedstrijd wordt gewonnen met 3-1, toch had de trip naar Finland heel anders af kunnen lopen. Een dag voor de officiële wedstrijd wordt er altijd een training van ca. 1 uur op het veld in het stadion gehouden. Het bezoekende team krijgt dan een bus ter beschikking om de afstanden te overbruggen, zo ook wij. Maar hier gaat er iets fout.

We worden op tijd afgehaald in ons hotel om te gaan trainen. De bus staat dan geparkeerd op de parkeerplaats van het stadion en de chauffeur gaat een kop koffie drinken. NA afloop van de training duikt iedereen, spelers, begeleiders, bestuursleden enzovoort in de bus en wachten we op de chauffeur om ons terug te brengen naar het hotel, slechts 2 straten verderop. De chauffeur laat op zich wachten en in de bus ontstaat veel geroezemoes. Iedereen wil graag zo snel mogelijk naar het hotel om zich te douchen en om te kleden. Uiteindelijk zet ik mij uit balorigheid achter het stuur. De hele bus roept vervolgens: “Rijden, rijden!” Ik kijken of ik de motor kan starten, maar vind geen sleutel. Piet Schrijver, keeper, maar ook ooit betonchauffeur wijst mij aan waar te drukken.

Met slechts één druk op de knop en een beetje gas geven begint de motor van de bus te lopen. Gejuich stijgt op uit de bus en de roep om te gaan rijden wordt steeds luider. Ik laat me niet kisten, zet de bus in de eerste versnelling en begin te rijden. Vanaf de parkeerplaats de weg op, richting hotel.

Twee straten verderop parkeer ik de bus zonder kleerscheuren voor de ingang van het hotel. Wederom gejuich, we kunnen douchen! Even later verschijnt de buschauffeur witheet en al schreeuwend in de lobby van het hotel. Zijn bus is gepikt en hij pikt dat níet. De man verdwijnt en we zien hem nooit weer terug. De KNVB werd genoodzaakt om snel een andere busonderneming te regelen om op de wedstrijddag naar het stadion te kunnen komen.

Ik, zonder geldig rijbewijs voor personenvervoer, het Nederlands Elftal de openbare weg op sturen. Gek moeten we zijn geweest, niet alleen ik, iedereen in die bus! Gelukkig is alles goed en met een sisser afgelopen.”

Arie Haan is natuurlijk beroemd geworden om zijn afstandsschoten, het werd zijn handelsmerk. De basis daarvoor werd gelegd op het sportpark aan de Kastanjelaan. Van voetbalvader Engel Wubs kreeg Arie de opdracht eindeloos van afstand te schieten en de traptechniek daarmee te oefenen. Met de wreef, de punt kon immers niks. Onder andere de Italianen hebben het later geweten, de eindeloze trainingen op de Kastanjelaan kwamen in die wedstrijd op het WK van ’78 tot hun recht.